WordPress Social Login is not configured yet.
Please navigate to Settings > WP Social Login to configure this plugin.
For more information, refer to the online user guide..
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Γεώργιος Αντωνάκης,
Νικόλαος Σταματάκης,
π. Διονύσιος Ταμπάκης,
Πορφύρης Νταλιάνης,
Σταυρούλα Σεϊτανίδου-Σταμάτη,
Μαρία Κοτοπούλη,
Νίκη Γαλάνη,
Σταύρος, Βασίλης, Νεκτάριος, Παρασκευή και Παύλος Πουλογιαννόπουλος,
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου,
Γεώργιος Παπαθανασόπουλος,
Αρχ. Δοσίθεος (Κανέλλος)
Ι.Μ. Τατάρνης,
Δημήτριος Γ. Μεταλληνός,
Αρχ. Μεθόδιος Κρητικός,
π. Βασίλειος Χριστοδούλου,
π. Βίργκιλ Γκεοργκίου,
Ελπίδα Μιχ. Πατεράκη
Χρον. Έκδοσης: 2024
Σχήμα: 17×24
Κωδικός: 42471
ISBN: 9789604954032
Σελίδες: 296
«τυλιγμένος τ’ άσπρο του φελόνι /
καλός πατέρας και καλός παππούς
με το σιρόκο στη γενειάδα».
Ν. Καρούζος
Με ιδιαίτερη χαρά, οι εκδόσεις ΑΘΩΣ παρουσιάζουν μία μνημειώδη έκδοση σε ένα συλλογικό έργο με τίτλο Και πατέρας και ποιμένας, που συγκεντρώνει πολύτιμες μαρτυρίες σύγχρονων συγγραφέων, επιστημόνων αλλά και ιερέων, παιδιών και εγγονών εγγάμων ιερέων της εποχής μας. Ταπεινά καταθέτουν τις αναμνήσεις τους από τη ζωή τους κοντά σε αγωνιστές λευίτες, οι οποίοι τίμησαν το διακόνημα που τους ανέθεσε η Εκκλησία, προσφέροντας παράλληλα την πατρική τους στοργή στην οικογένεια τους.
Στις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύουν οι ενάρετες μορφές μιας προσιτής ιεροσύνης. Ιερείς της διπλανής πόρτας:
Άλλοτε ταξιδεύουν πάνω σε γαϊδουράκια, για να λειτουργήσουν μακρινά και έρημα ξωκκλήσια, και άλλοτε πορεύονται με τα πόδια σε κακοτράχαλα βουνά για να ξελειτουργήσουν άλλους ιερείς. Κάποιοι, ολιγογράμματοι, με τον πόθο να σπουδάσουν κάθονται ταπεινά στα θρανία μαζί με τα παιδιά τους, και άλλοι, πολυσπουδασμένοι, κοπιάζουν εξ απαλών ονύχων, από τη νεότητά τους, και αγωνίζονται να κρατήσουν την ορθοδοξία σε δύσκολους καιρούς με τα γραφτά τους.
Άλλοι ξενυχτούν εξομολογώντας και άλλοι στην προσευχή, κάθιδροι, για βασανισμένα τους πνευματικοπαίδια. Άλλοι θεραπεύουν με κάθε τρόπο και άλλοι φεύγουν για τον ουρανό τυλιγμένοι στο τίμιο ράσο τους. Μερικές φορές ευωδιάζουν με θεία ευωδία και οι οικείοι τους, αλλά και οι ενορίτες τους, στέκονται με δέος κοντά τους. Οι περισσότεροι επιθυμούν την αφάνεια και βγαίνουν από αυτήν μόνον για χάρη του ποιμνίου τους.
Άλλοι πηγαίνουν για τέσσερα χρόνια από τη μεγαλούπολη σε ένα χωριό και μένουν εκεί για πάντα για χάρη της πνευματικής τους οικογένειας και άλλοι διακονούν ταπεινά, μέσα σε πολυάνθρωπα άστεα, δίπλα σε αγίους όπως ο όσιος Ευμένιος, αγιάζοντας και οι ίδιοι.
Ιστορίες που θα μας κάνουν να δακρύσουμε, να χαμογελάσουμε, και πάνω από όλα να εμπνευστούμε.
Αφιερώνουμε με σεβασμό και αγάπη αυτό το έργο στους ιερείς μας, στις πρεσβυτέρες, που μοιράζονται τη θυσία τους στο πλευρό τους, και σε όλα τα μέλη των οικογενειών τους. Το αφιερώνουμε ακόμη σε όλους τους σπουδαστές θεολογικών και ιερατικών σχολών, που έχουν λάβει την κλήση της ιεροσύνης. Ευχόμαστε όμως πάνω από όλα το βιβλίο αυτό να φτάσει στα χέρια όσων έχουν παρασυρθεί από έναν συκοφαντικό και κατευθυνόμενο αντικληρικαλισμό, που υποβάλλει σε ακόμα ένα πνευματικό μαρτύριο τους ιερείς μας.
Οπισθόφυλλο
Η έγγαμη ιεροσύνη, μέσα στο άχρονο μυστήριο του Σώματος της Εκκλησίας μας, αναδεικνύει συγχρόνως συζύγους και πατέρες στην οικογένειά τους, μα μαζί και ποιμένες, λειτουργούς και Πνευματικούς στην ενορία τους.
Tέκνα και εγγόνια ιερωμένων καταθέτουν την εμπειρία τους κοντά στον ρασοφόρο πατέρα η παππού τους. Μαρτυρίες πολύτιμες, γραμμένες ειδικά για αυτόν τον τόμο, συνοδεύονται κι από άλλα κείμενα, για άλλες περιπτώσεις αφοσιωμένης έγγαμης ιεροσύνης. Καθώς, βεβαίως, λείπουν ονόματα πολλά και γνωστά, συνεχίζει να συλλέγεται υλικό.
«Ο καλός παπάς μας», έγραφε το αναγνωστικό της πρώτης τάξεως του Δημοτικού Σχολείου, που ήταν σε χρήση επί πολλά, περασμένα πια, χρόνια. Δίδασκε έτσι έναν τρυφερό σεβασμό προς την ενοριακή, τόσο προσιτή ιεροσύνη. Σε έναν κόσμο που αποϊεροποιείται και εκκοσμικεύεται ολοένα και περισσότερο, ο έγγαμος ιερέας συνεχίζει, όσο πιο σθεναρά μπορεί, να αγωνίζεται εφ’ ω ετάχθη.
Τα πρόσωπα που βιογραφούνται είναι (με τη σειρά παράθεσης στο βιβλίο):
Τέλος, συμπεριλαμβάνεται και το κείμενο: «Παπαδοπαίδια με φτερά», στο οποίο η Ελπίδα Πατεράκη, θυγατέρα ιερέως, καταθέτει για πρώτη ίσως φορά τόσο ξεκάθαρα τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των ιερέων μέσα στη σύγχρονη κοινωνία.