Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Ήδη από τις πρώτες σελίδες φαίνεται ότι πρόκειται για το σύγγραμμα ενός ανθρώπου σκεπτόμενου βαθιά, που νοιάζεται για τους συνανθρώπους του και προσπαθεί να βρει τρόπο να βοηθήσει. Ασχολείται με θέματα που ανέκαθεν μας απασχολούν, όπως ο θάνατος και η ευτυχία, και προσπαθεί μέσα από τα κείμενά του να μεταφέρει τις απόψεις και τις εμπειρίες του από τη ζωή. Παρακολουθεί τη σύγχρονη εποχή (δεν κρύβει ότι πλησιάζει τα 90 του χρόνια, αναφέρει άλλωστε και στο εξώφυλλο ότι είναι «παππούς») και καταθέτει τις απόψεις του σχετικά με το πώς η λιτότητα, η ταπεινότητα και γενικά ένας τρόπος ζωής που ακολουθεί τις προτροπές της εκκλησιαστικής ζωής μπορούν να βοηθήσουν τον καθένα από εμάς να ξεπεράσουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται τις δυσκολίες των ημερών που διανύουμε.
Ο πολιτισμός μας μάς ποτίζει αναισθησία, για τον παγκόσμιο πόνο. Μας διασκεδάζει τους φόβους μας, τις πίκρες αυτής της ζωής, τις ενοχές μας· μας πληροφορεί «επιστημονικά» ότι δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μια ράτσα πιθήκων εξελιγμένη, ότι ο Θεός βέβαια δεν υπάρχει και κάθε επιθυμία μας μπορεί άνετα να ικανοποιηθεί. Ύστερα από αυτά τα αναισθητικά, που συμπληρώνονται με τις «ουσίες», το αλκοόλ και τις θορυβώδεις διασκεδάσεις, πώς να στοχαστεί κανείς πάνω στα στοιχεία της ζωής, πώς να πονέσει, να φοβηθεί, να μετανοήσει, να νοσταλγήσει;
Διαβάστε όλη τη βιβλιοκριτική εδώ: https://www.thematofylakes.gr/to-pasxalino-dwro/
